Voor www.lieve-engeltjes.nl schrijf ik als lotgenote en "bekende Nederlander" een column voor de nieuwsbrief. Mijn laatste column leverde de tot nu toe heftigste reactie op... Een mevrouw vond dat ik het totaal bij het verkeerde end had omdat het lot je niet goedgezind is als je kinderen dood gaan. Nou beweer ik dat ook nergens, maar wel dat het leven of het lot het uiteindelijk altijd weer goed met je maken...lees het zelf maar:
http://www.lieve-engeltjes.nl/nieuwsbrief/2007-09/page_10a.php
dinsdag, oktober 16, 2007
Ongepubliceerde column
Een tijdje geleden werd ik gevraagd om een column te schrijven voor het nieuwe maandblad Pit. Dat deed ik vier keer, ik werd betaald voor één column, want na de tweede Pit bleek het blad failliet te zijn...dus publiceer ik hem zelf maar:
“Als er iemand is die ik haat, is het Ellemijn Veldhuijzen van Zanten wel!”
“Maar waarom dan?”
“Ik zie haar ’s ochtends vroeg altijd naar school fietsen, op haar bakfiets, met haar twee mooie jongetjes, in d’r dure kleren. D’r haar zit altijd goed, ze is altijd perfect opgemaakt en ze is altijd blij. En als moeder van twee kleine kinderen kun je er ’s ochtends vroeg niet zó uitzien zonder een persoonlijke stylist, een kapper en minstens twee man personeel in je huis!”
Het was een gesprek dat een jaar geleden plaats vond tussen een vriendinnetje van me en een mij onbekende vrouw. Een vrouw die mij noch mijn verhaal kende.
In eerste instantie schrok ik er enorm van, want ik vond het een vreselijk idee dat er iemand op deze aardbol was die mij zo hartgrondig haatte. In tweede instantie was ik verontwaardigd, want waar haalde deze vrouw de arrogantie vandaan om mij zo te veroordelen zonder ooit één gesprek met me te hebben gevoerd. Zonder te weten wat mijn achtergrond is. Ik begon mezelf te verdedigen, ging uitleggen dat ik helemaal geen personeel heb, dat mijn mascara negen van de tien keer ergens op mijn wangen zit en dat ik mijn kleren altijd in de uitverkoop aanschaf.
Pas toen ik een beetje tot rust was gekomen begon ik het te begrijpen. Ik snapte opeens dat dit verhaal in wezen niets met mij te maken had, maar alles met deze vrouw zelf. Dat ze haar frustraties op mij projecteerde. En toen ik mezelf tijdens een flinke regenbui vrolijk lachend in een winkelruit zag langs komen fietsen kon ik haar irritatie bijna delen.
Het is namelijk waar. Ik kleed me op een bepaalde uitbundige manier. Ik bezit een groot vermogen om gelukkig te zijn, dus kijk meestal vrolijk uit mijn ogen. Ik ben 1m81 en loop, doordat ik vanaf mijn vijfde aan klassiek ballet heb gedaan, rechtop. En inderdaad, mijn zoontjes zijn twee adembenemend mooie jongetjes! Sprak de trotse moeder. Dus als je me zo op het eerste oog ziet, zou je kunnen denken dat mijn leven over rozen gaat, dat ik niet weet wat tegenslag is en nooit heb hoeven te vechten om iets te bereiken. En dat vind ik fijn. Dat is mijn keuze.
Hoe slechter ik me voel, des te meer aandacht ik aan mijn uiterlijk besteed. Niet voor de buitenwereld, maar voor mezelf. Ik weet namelijk dat ik me nòg rotter ga voelen wanneer ik mezelf niet “mooi” maak. En waarom zou ik mezelf het leven moeilijker maken dan het is? Iedere dag van je leven is er een. Ook een regenachtige dag, een dag waarop je kinderen vervelende nesten zijn, een dag waarop je de bodem bereikt en nergens houvast kunt vinden. Mij helpt het om juist op die dagen mijn mooiste jurk en mijn hoogste hakken aan te trekken. Om mijn rug te rechten en door mijn tranen heen een extra laag mascara op te brengen en mijn lippen te stiften. Zo til ik mezelf op, zo geef ik mezelf moed, zo laat ik de zon weer voor mezelf stralen.
Ik weet welk pad ik afleg in dit leven, ik ken de hobbels en de kuilen, de dalen en de toppen. Als je een eindje met me mee wilt gaan of me een stukje mee wil laten lopen op jouw weg...heel graag. Als je maar van me accepteert dat ik een grote koffer meeneem. Een gebutste koffer gevuld met herinneringen, met tranen van blijdschap en verdriet, met woede en onmacht en vooral; heel veel liefde. Maar ook een koffer met een uitgebreide garderobe!
“Als er iemand is die ik haat, is het Ellemijn Veldhuijzen van Zanten wel!”
“Maar waarom dan?”
“Ik zie haar ’s ochtends vroeg altijd naar school fietsen, op haar bakfiets, met haar twee mooie jongetjes, in d’r dure kleren. D’r haar zit altijd goed, ze is altijd perfect opgemaakt en ze is altijd blij. En als moeder van twee kleine kinderen kun je er ’s ochtends vroeg niet zó uitzien zonder een persoonlijke stylist, een kapper en minstens twee man personeel in je huis!”
Het was een gesprek dat een jaar geleden plaats vond tussen een vriendinnetje van me en een mij onbekende vrouw. Een vrouw die mij noch mijn verhaal kende.
In eerste instantie schrok ik er enorm van, want ik vond het een vreselijk idee dat er iemand op deze aardbol was die mij zo hartgrondig haatte. In tweede instantie was ik verontwaardigd, want waar haalde deze vrouw de arrogantie vandaan om mij zo te veroordelen zonder ooit één gesprek met me te hebben gevoerd. Zonder te weten wat mijn achtergrond is. Ik begon mezelf te verdedigen, ging uitleggen dat ik helemaal geen personeel heb, dat mijn mascara negen van de tien keer ergens op mijn wangen zit en dat ik mijn kleren altijd in de uitverkoop aanschaf.
Pas toen ik een beetje tot rust was gekomen begon ik het te begrijpen. Ik snapte opeens dat dit verhaal in wezen niets met mij te maken had, maar alles met deze vrouw zelf. Dat ze haar frustraties op mij projecteerde. En toen ik mezelf tijdens een flinke regenbui vrolijk lachend in een winkelruit zag langs komen fietsen kon ik haar irritatie bijna delen.
Het is namelijk waar. Ik kleed me op een bepaalde uitbundige manier. Ik bezit een groot vermogen om gelukkig te zijn, dus kijk meestal vrolijk uit mijn ogen. Ik ben 1m81 en loop, doordat ik vanaf mijn vijfde aan klassiek ballet heb gedaan, rechtop. En inderdaad, mijn zoontjes zijn twee adembenemend mooie jongetjes! Sprak de trotse moeder. Dus als je me zo op het eerste oog ziet, zou je kunnen denken dat mijn leven over rozen gaat, dat ik niet weet wat tegenslag is en nooit heb hoeven te vechten om iets te bereiken. En dat vind ik fijn. Dat is mijn keuze.
Hoe slechter ik me voel, des te meer aandacht ik aan mijn uiterlijk besteed. Niet voor de buitenwereld, maar voor mezelf. Ik weet namelijk dat ik me nòg rotter ga voelen wanneer ik mezelf niet “mooi” maak. En waarom zou ik mezelf het leven moeilijker maken dan het is? Iedere dag van je leven is er een. Ook een regenachtige dag, een dag waarop je kinderen vervelende nesten zijn, een dag waarop je de bodem bereikt en nergens houvast kunt vinden. Mij helpt het om juist op die dagen mijn mooiste jurk en mijn hoogste hakken aan te trekken. Om mijn rug te rechten en door mijn tranen heen een extra laag mascara op te brengen en mijn lippen te stiften. Zo til ik mezelf op, zo geef ik mezelf moed, zo laat ik de zon weer voor mezelf stralen.
Ik weet welk pad ik afleg in dit leven, ik ken de hobbels en de kuilen, de dalen en de toppen. Als je een eindje met me mee wilt gaan of me een stukje mee wil laten lopen op jouw weg...heel graag. Als je maar van me accepteert dat ik een grote koffer meeneem. Een gebutste koffer gevuld met herinneringen, met tranen van blijdschap en verdriet, met woede en onmacht en vooral; heel veel liefde. Maar ook een koffer met een uitgebreide garderobe!
donderdag, oktober 11, 2007
Een nieuw leven
Een paar maanden verder. De scheiding is officieel. Ik heb mijn eigen naam weer terug, heb mezelf weer terug. Het leven lacht me toe. Mijn kinderen zijn gelukkig. En er is een nieuwe man in mijn leven...ik ben een bofkont!
donderdag, juni 14, 2007
Douwe Egberts auditie
Vanochtend ook nog een auditie gedaan voor een commercial. Maandag of dinsdag krijg ik te horen of het doorgaat...fingers crossed!
Schoolreisje
Met een brok in mijn keel heb ik vanochtend Boaz, mijn jongste zoontje, uitgezwaaid. Hij is op schoolreisje naar Bergen aan zee. Eerst naar het zee-aquarium, dan frietjes eten en daarna spelen op het strand. Hij zag het gisteren nog helemaal niet zitten omdat hij de fysieke afstand tussen hem en mij te groot vond.
"Mama, kijk."
Hij prikt zijn vingertje in zijn kussen.
"Hier is het strand..."
HIj trekt een streep naar de andere kant van het kussen.
"En daar is Amsterdam. Zo ver weg ben ik dan van jou."
Maar vanochtend, toen hij zijn WNF-rugzakje zag met daarin een zwembroek, een handdoek en droge kleren, kreeg hij de smaak te pakken. Hij wilde papier meenemen en een pen en zei dat hij het schoolreisje voor me zou tekenen.
We namen afscheid op school, hij was stoer, riep me na..."Kom je me wel uitzwaaien, mama?" Ik antwoordde bevestigend, maar vroeg me tegelijkertijd af of het wel verstandig zou zijn.
Victor, mijn oudste zoontje, naar zijn klas gebracht en buiten gaan staan om te zwaaien.
Eerst liep Boaz met zijn klas langs, hand in hand met een van zijn beste vrienden, een dappere glimlach op zijn gezichtje. Hij klom in de bus en begon te zwaaien....en te zwaaien....en te zwaaien.... En ik vroeg me af waarom de bus niet vertrok, want het afscheid werd uitgesteld en uitgesteld en ik zag langzaam maar zeker zijn gezichtje betrekken...zijn onderlip begon te trillen..
Opeens stond hij op, maar gelukkig was zijn juffie snel bij hem. Samen zwaaiden ze. Ik kreeg een brok in mijn keel en ben weggelopen, naar mijn fiets en weggereden.
Het begon te regenen. De regendruppels spoelden mijn tranen weg.
Ik weet zeker dat hij het naar zijn zin heeft, anders hadden ze me wel gebeld. Hij heeft karakter, mijn kleine meneertje. Ik ben trots op hem, maar kan niet wachten tot hij weer thuis is en me overladen zal met verhalen.
"Mama, kijk."
Hij prikt zijn vingertje in zijn kussen.
"Hier is het strand..."
HIj trekt een streep naar de andere kant van het kussen.
"En daar is Amsterdam. Zo ver weg ben ik dan van jou."
Maar vanochtend, toen hij zijn WNF-rugzakje zag met daarin een zwembroek, een handdoek en droge kleren, kreeg hij de smaak te pakken. Hij wilde papier meenemen en een pen en zei dat hij het schoolreisje voor me zou tekenen.
We namen afscheid op school, hij was stoer, riep me na..."Kom je me wel uitzwaaien, mama?" Ik antwoordde bevestigend, maar vroeg me tegelijkertijd af of het wel verstandig zou zijn.
Victor, mijn oudste zoontje, naar zijn klas gebracht en buiten gaan staan om te zwaaien.
Eerst liep Boaz met zijn klas langs, hand in hand met een van zijn beste vrienden, een dappere glimlach op zijn gezichtje. Hij klom in de bus en begon te zwaaien....en te zwaaien....en te zwaaien.... En ik vroeg me af waarom de bus niet vertrok, want het afscheid werd uitgesteld en uitgesteld en ik zag langzaam maar zeker zijn gezichtje betrekken...zijn onderlip begon te trillen..
Opeens stond hij op, maar gelukkig was zijn juffie snel bij hem. Samen zwaaiden ze. Ik kreeg een brok in mijn keel en ben weggelopen, naar mijn fiets en weggereden.
Het begon te regenen. De regendruppels spoelden mijn tranen weg.
Ik weet zeker dat hij het naar zijn zin heeft, anders hadden ze me wel gebeld. Hij heeft karakter, mijn kleine meneertje. Ik ben trots op hem, maar kan niet wachten tot hij weer thuis is en me overladen zal met verhalen.
woensdag, juni 13, 2007
Het gaat goed!
Vanavond eten we pannenkoeken, ik heb mijn gereedschapskist weer terug, het naamplaatje op de deur is vernieuwd, de zon schijnt, het leven lacht ons toe!
donderdag, mei 31, 2007
Nog twee nachtjes slapen...
...en dan woon ik alleen met mijn twee jongetjes. Na bijna tien jaar huwelijk, ruim tien jaar relatie gaan we uit elkaar. Zaterdag verhuist hij naar zijn eigen huis. Een verwarrende tijd. Bij alles wat we doen realiseer ik me dat het de laatste keer is dat we dat in gezinsverband doen.
Maar ik kijk uit naar zaterdag. De laatste jaren waren zwaar en ik ben toe aan een nieuw begin!
Maar ik kijk uit naar zaterdag. De laatste jaren waren zwaar en ik ben toe aan een nieuw begin!
zondag, mei 20, 2007
In bed
Ik lig heerlijk in bed met een pot thee en een halve zak chips...de andere helft heb ik gisteren al opgegeten...
De tv staat aan en ik kijk naar iets waar ik me de hele tijd van afvraag waarom ik er in hemelsnaam naar kijk....een programma over mensen die iets vreselijks hebben meegemaakt en het hebben overleefd. Zij vertellen hun verhaal en dat wordt afgewisseld met nagespeelde scène's. Het gaat over twee mensen die samen met drie anderen een boottocht hebben gemaakt. Het begon te stormen, de boot zonk en toen dobberden ze met zijn vijven in een zodiac bootje op de zee die vol zat met haaien. Twee mannen dronken zeewater, begonnen na een paar uur te hallucineren en zijn het water ingesprongen en.....ja ja, opgegeten door de haaien. Ze zitten nu nog met zijn drietjes in het bootje.....oh en nummer drie is gewoon vanzelf dood gegaan...echt leuke zondagavond-tv....waarom kijk ik????????????
De tv staat aan en ik kijk naar iets waar ik me de hele tijd van afvraag waarom ik er in hemelsnaam naar kijk....een programma over mensen die iets vreselijks hebben meegemaakt en het hebben overleefd. Zij vertellen hun verhaal en dat wordt afgewisseld met nagespeelde scène's. Het gaat over twee mensen die samen met drie anderen een boottocht hebben gemaakt. Het begon te stormen, de boot zonk en toen dobberden ze met zijn vijven in een zodiac bootje op de zee die vol zat met haaien. Twee mannen dronken zeewater, begonnen na een paar uur te hallucineren en zijn het water ingesprongen en.....ja ja, opgegeten door de haaien. Ze zitten nu nog met zijn drietjes in het bootje.....oh en nummer drie is gewoon vanzelf dood gegaan...echt leuke zondagavond-tv....waarom kijk ik????????????
maandag, mei 14, 2007
Neeltje Maria Min
"Mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten."
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten."
zondag, mei 13, 2007
donderdag, mei 10, 2007
column
Vandaag moet ik mijn column voor www.lieve-engeltjes.nl inleveren, maar ik heb totaal geen inspiratie....wel al drie verschillende opzetjes gemaakt, maar een verhaal komt er niet echt uit.....aaaaaaaaaaarggggggggghhhhhhhh
En nu is het alweer bijna tijd om mijn zoons uit school te gaan halen. Dat wordt dus nachtwerk!
En nu is het alweer bijna tijd om mijn zoons uit school te gaan halen. Dat wordt dus nachtwerk!
Abonneren op:
Posts (Atom)