Ongepubliceerde column

Een tijdje geleden werd ik gevraagd om een column te schrijven voor het nieuwe maandblad Pit. Dat deed ik vier keer, ik werd betaald voor één column, want na de tweede Pit bleek het blad failliet te zijn...dus publiceer ik hem zelf maar:


“Als er iemand is die ik haat, is het Ellemijn Veldhuijzen van Zanten wel!”
“Maar waarom dan?”
“Ik zie haar ’s ochtends vroeg altijd naar school fietsen, op haar bakfiets, met haar twee mooie jongetjes, in d’r dure kleren. D’r haar zit altijd goed, ze is altijd perfect opgemaakt en ze is altijd blij. En als moeder van twee kleine kinderen kun je er ’s ochtends vroeg niet zó uitzien zonder een persoonlijke stylist, een kapper en minstens twee man personeel in je huis!”
Het was een gesprek dat een jaar geleden plaats vond tussen een vriendinnetje van me en een mij onbekende vrouw. Een vrouw die mij noch mijn verhaal kende.
In eerste instantie schrok ik er enorm van, want ik vond het een vreselijk idee dat er iemand op deze aardbol was die mij zo hartgrondig haatte. In tweede instantie was ik verontwaardigd, want waar haalde deze vrouw de arrogantie vandaan om mij zo te veroordelen zonder ooit één gesprek met me te hebben gevoerd. Zonder te weten wat mijn achtergrond is. Ik begon mezelf te verdedigen, ging uitleggen dat ik helemaal geen personeel heb, dat mijn mascara negen van de tien keer ergens op mijn wangen zit en dat ik mijn kleren altijd in de uitverkoop aanschaf.
Pas toen ik een beetje tot rust was gekomen begon ik het te begrijpen. Ik snapte opeens dat dit verhaal in wezen niets met mij te maken had, maar alles met deze vrouw zelf. Dat ze haar frustraties op mij projecteerde. En toen ik mezelf tijdens een flinke regenbui vrolijk lachend in een winkelruit zag langs komen fietsen kon ik haar irritatie bijna delen.
Het is namelijk waar. Ik kleed me op een bepaalde uitbundige manier. Ik bezit een groot vermogen om gelukkig te zijn, dus kijk meestal vrolijk uit mijn ogen. Ik ben 1m81 en loop, doordat ik vanaf mijn vijfde aan klassiek ballet heb gedaan, rechtop. En inderdaad, mijn zoontjes zijn twee adembenemend mooie jongetjes! Sprak de trotse moeder. Dus als je me zo op het eerste oog ziet, zou je kunnen denken dat mijn leven over rozen gaat, dat ik niet weet wat tegenslag is en nooit heb hoeven te vechten om iets te bereiken. En dat vind ik fijn. Dat is mijn keuze.
Hoe slechter ik me voel, des te meer aandacht ik aan mijn uiterlijk besteed. Niet voor de buitenwereld, maar voor mezelf. Ik weet namelijk dat ik me nòg rotter ga voelen wanneer ik mezelf niet “mooi” maak. En waarom zou ik mezelf het leven moeilijker maken dan het is? Iedere dag van je leven is er een. Ook een regenachtige dag, een dag waarop je kinderen vervelende nesten zijn, een dag waarop je de bodem bereikt en nergens houvast kunt vinden. Mij helpt het om juist op die dagen mijn mooiste jurk en mijn hoogste hakken aan te trekken. Om mijn rug te rechten en door mijn tranen heen een extra laag mascara op te brengen en mijn lippen te stiften. Zo til ik mezelf op, zo geef ik mezelf moed, zo laat ik de zon weer voor mezelf stralen.
Ik weet welk pad ik afleg in dit leven, ik ken de hobbels en de kuilen, de dalen en de toppen. Als je een eindje met me mee wilt gaan of me een stukje mee wil laten lopen op jouw weg...heel graag. Als je maar van me accepteert dat ik een grote koffer meeneem. Een gebutste koffer gevuld met herinneringen, met tranen van blijdschap en verdriet, met woede en onmacht en vooral; heel veel liefde. Maar ook een koffer met een uitgebreide garderobe!