Quinten

Een paar weken na zijn dood schreef ik dit....



Een kind verliezen is de ergste nachtmerrie van iedere ouder. Twee kinderen verliezen gaat een ieders pet te boven. Drie kinderen verliezen komt alleen voor in slechte woensdagavondtelevisiefilms. En bij mij...
Bijna drie weken geleden verloor ik mijn derde kindje. Tien jaar geleden overleed mijn eerste dochtertje, Jasmijn. Negen jaar geleden mijn tweede dochtertje, Tijgertje. En nu mijn zoontje Quinten. De eerste twee keer kon ik het nog wel begrijpen. Mijn dochtertjes hadden een ernstige hartafwijking. Een genetische afwijking, aanwezig bij mijn ex en bij mij. Als een kindje niet gezond is, is het veel makkelijker om ze los te laten. Want je wilt als moeder niets dan het beste voor je kind, zelfs als dat betekent dat je het de kans moet geven te sterven.
Maar Quinten, liefdesbaby van de man van mijn leven en mij, was gezond. Dit keer werd ik ziek. Een bacterie kreeg me te pakken, zorgde er voor dat mijn vliezen braken en maakte me zo ziek dat er uiteindelijk geen andere optie was dan ons kindje geboren te laten worden. Hij had het zwaar in mijn buik, was inmiddels zelf ook behoorlijk ziek geworden. Toch werd hij levend geboren, ons sterke meneertje. Een klein half uurtje was hij echt bij ons, lichaam en geest. Een klein half uurtje waren we een drie-eenheid. En toen, heel rustig, ongemerkt haast, was hij weg... Zijn lijfje hebben we nog vijf dagen bij ons gehad. In die vijf dagen leefde hij zijn hele leven. Hij veranderde steeds, werd mooier en rustiger totdat het klaar was. Na vijf dagen hebben we hem bij zijn opa begraven. Het was een feest. Mijn liefje sprak hem toe, sprak mij toe, sprak de jongetjes toe. Ik sprak ons meneertje toe, vertelde hem dat het goed is. We dronken champagne. We begroeven ons meneertje zelf tot zijn kistje niet meer te zien was. En er was veel liefde. Onze allerdierbaarsten waren bij ons.
Maar dan...dan is het klaar en begint het gewone leven weer. 's Ochtends gaat de wekker weer, de jongetjes moeten naar school, hun boterhammen en pauzehapje moeten gemaakt worden, de was moet gedaan worden, er moeten boodschappen gedaan worden, er moeten rekeningen betaald worden, er moet opgeruimd worden... Allemaal dingen die aan de ene kant heel erg goed zijn, want in je bed gaan liggen en er niet meer uit komen, hoe verleidelijk dan ook, is niet de beste methode om te helen. Aan de andere kant, het gewone leven gaat zo snel...en ik wil dat de tijd even stil blijft staan. Gelukkig is dat in sommige gevallen ook zo. Op 4 maart fietste ik, zoals iedere dag onderweg naar school, langs de Hema. Er waren een paar ruiten ingeslagen en op die ruiten hingen papieren: "Hier geen fietsen plaatsen. Ruiten worden 7 maart vervangen." Het is nog steeds niet gebeurd. Voor de ruiten van de Hema is 7 maart nog steeds niet gekomen. En dat doet me goed.