Schoolreisje

Met een brok in mijn keel heb ik vanochtend Boaz, mijn jongste zoontje, uitgezwaaid. Hij is op schoolreisje naar Bergen aan zee. Eerst naar het zee-aquarium, dan frietjes eten en daarna spelen op het strand. Hij zag het gisteren nog helemaal niet zitten omdat hij de fysieke afstand tussen hem en mij te groot vond.
"Mama, kijk."
Hij prikt zijn vingertje in zijn kussen.
"Hier is het strand..."
HIj trekt een streep naar de andere kant van het kussen.
"En daar is Amsterdam. Zo ver weg ben ik dan van jou."
Maar vanochtend, toen hij zijn WNF-rugzakje zag met daarin een zwembroek, een handdoek en droge kleren, kreeg hij de smaak te pakken. Hij wilde papier meenemen en een pen en zei dat hij het schoolreisje voor me zou tekenen.
We namen afscheid op school, hij was stoer, riep me na..."Kom je me wel uitzwaaien, mama?" Ik antwoordde bevestigend, maar vroeg me tegelijkertijd af of het wel verstandig zou zijn.
Victor, mijn oudste zoontje, naar zijn klas gebracht en buiten gaan staan om te zwaaien.
Eerst liep Boaz met zijn klas langs, hand in hand met een van zijn beste vrienden, een dappere glimlach op zijn gezichtje. Hij klom in de bus en begon te zwaaien....en te zwaaien....en te zwaaien.... En ik vroeg me af waarom de bus niet vertrok, want het afscheid werd uitgesteld en uitgesteld en ik zag langzaam maar zeker zijn gezichtje betrekken...zijn onderlip begon te trillen..
Opeens stond hij op, maar gelukkig was zijn juffie snel bij hem. Samen zwaaiden ze. Ik kreeg een brok in mijn keel en ben weggelopen, naar mijn fiets en weggereden.
Het begon te regenen. De regendruppels spoelden mijn tranen weg.
Ik weet zeker dat hij het naar zijn zin heeft, anders hadden ze me wel gebeld. Hij heeft karakter, mijn kleine meneertje. Ik ben trots op hem, maar kan niet wachten tot hij weer thuis is en me overladen zal met verhalen.