Herinneringen

Wat eigenlijk een van de meest frustrerende dingen is als je babytje in je buik of vlak na de geboorte overlijdt is dat je geen herinneringen hebt die je delen kunt met anderen. Ja, de herinneringen aan schopjes die aan de buitenkant van je buik te voelen waren en de herinnering aan dat kleine lijfje dat je baarde. Maar niemand weet hoe je kindje daadwerkelijk voelde in je buik, niemand heeft die kriebelvingertjes kunnen voelen of dat subtiel in je volle blaas geplaatste voetje. Je hebt het verteld, maar het heeft geen daadwerkelijke herinnering opgeleverd.
Mijn jongetjes vinden niets leukers dan de verhalen te horen over toen ze klein waren. De topverhalen gaan over Victor die zo'n haast had om groot te worden. Zijn opluchting toen hij eindelijk een fles te drinken kreeg omdat hij die in 5 minuten leeg kon klokken terwijl hij ondertussen de wereld in de gaten kon houden en niet met zijn ogen op een borst gericht hoefde te liggen.
Hoe hij toen hij 1 jaar was een heel schaaltje knoflookolijven opat en niemand anders toestond ook een olijfje mee te pikken. "Nee, ikke, die."
Over hoe slecht hij sliep als ik niet naast zijn bedje zat en hem over zijn bolletje aaide.
Over hoe dat over was zodra hij een grote broer werd.
Over hoe hij reageerde toen hij zijn overgrootmoeder voor het eerst zag en het leek alsof ze elkaar al een leven lang kenden.
Boaz zijn favoriete verhaal gaat over hoe hij juist verslaafd was aan borstvoeding en hoe kieskeurig hij was met ander eten. Dat hij eigenlijk niets lustte en hoe ik hem op een goede dag op de veranda zag kruipen omdat hij daar een spin in het vizier had gekregen en hoe hij die vervolgens met veel smaak verorberde waardoor ik hem de bijnaam "Spiderman" heb gegeven. Over hoe hij bijna niet sprak omdat daar niet echt een noodzaak toe was, omdat hij toch wel kreeg wat hij nodig had en hoe ik me daar zorgen om maakte tot er op een goede dag een hele volzin uit zijn mondje kwam.
Over hoe hij als een aapje altijd aan mijn lijf vastgeplakt zat.
Over hoe hij toen ik mijn meisjes een keer miste zei dat hij Jasmijn en Tijgertje ook miste...en Ijoor en Knorretje en Winnie de Poeh ook. En hoe hij me daarmee aan het lachen had gemaakt.
Het zijn allemaal dierbare herinneringen en herinneringen bevestigen een mensenleven.
Aan mijn meisjes en ons kleine meneertje hebben we niet dat soort herinneringen. Bovendien, de herinneringen die we wel hebben zijn voor veel mensen pijnlijk om te horen omdat het ze herinnert aan de dood. En de dood willen we meestal het liefst zo snel mogelijk weer vergeten.
Voor mij is dat soms moeilijk. Want de herinneringen die ik heb aan mijn kinderen, dood of levend, zijn me allemaal even dierbaar èn maken me allemaal even gelukkig.
In de herfstvakantie zaten mijn Liefje en ik in de zon, de jongetjes speelden in het zwembad en ik zei: "Gek idee toch, dat ons meneertje hier nu ook rond had kunnen lopen, want hij zou nu net een paar maandjes hebben kunnen lopen..." Mijn Liefje keek me lachend aan en antwoordde dat ons meneertje allang had kunnen lopen. Dat kon ik eigenlijk alleen maar beamen. En zo praatten we verder en we maakten herinneringen aan ons kindje...we zagen hem kruipen, we zagen hem gaan staan, we zagen hem zijn eerste stapjes zetten met een triomfantelijke glimlach op zijn gezichtje...
En ik wist het al lang, maar het werd me op dat moment weer even extra duidelijk. Wat houd ik toch van deze man! Om tal van redenen, maar vooral omdat hij me herinneringen geeft...en als ze er niet zijn, dan maakt hij ze voor me...