Oneindigheid

Ik schreef dit aan iemand in het bijzonder, maar het sluit ook aan op wat ik gister schreef. Ik zou het nog uit kunnen breiden, want natuurlijk is het verhaal complexer dan dit, maar toch, dit is de essentie; Omarm het hele leven!

"Misschien moet je verdriet niet kwijt willen raken, maar moet je het zien als een klein puzzelstukje dat er ook bij hoort, een onderdeel van het grote geheel. Dat kleine donkere stukje laat het lichte stukje ernaast extra stralen.
Je moet het laten zijn wat het is, niet groter maken, niet kleiner maken, die puzzel past namelijk, ieder stukje heeft een eigen plekje, een eigen unieke vorm en een eigen functie in het grote geheel.
Soms moet je even stil staan om alles te kunnen overzien, ook dat heeft nut. Op dat soort momenten moet je jezelf niet dwingen verder te gaan noch moet je dat ambiëren. Dat doe je pas als je je blind staart op de stukjes. Dan zoek je even afleiding en je zult zien, als je dan terugkomt, zie je opeens ergens in de berg puzzelstukjes een stukje liggen dat je daarvoor over het hoofd had gezien. Of je ziet opeens hoe dat ene donkere stukje de andere stukjes met elkaar verbindt. Het plaatje wordt dan duidelijk. Opeens zijn het geen losse stukjes meer, maar is het één geheel.
Verdriet maakt bang omdat het oneindig lijkt te zijn en volgens mij is het dat ook. Maar dat is juist mooi en zeker niet angstaanjagend. Net als liefde. Hij richt zich misschien niet eindeloos op hetzelfde onderwerp, maar zal wel eeuwig aanwezig zijn. Gelukkig maar. Daar moeten we ons juist voor openstellen. Het leren kennen van alle emoties die er zijn, ze (be)leven, dat geeft ons leven kleur en diepte. Volgens mij is dat ook de natuur. En inderdaad, vroeg of laat; die troost!"