Heel soms...

Eigenlijk wou ik zeggen dat ik normaal gesproken sterk ben, maar soms even heel veel verdriet heb. Maar verdriet hebben is niet het tegenovergestelde van sterk zijn. Misschien moet je zelfs wel sterk zijn om soms even heel veel verdriet te kunnen hebben. Ik weet namelijk dat het altijd weer kleiner wordt, dat grote verdriet. Dan wordt het weer zo klein dat het in mijn handtas past, samen met alle andere dingen die mij maken tot wie ik ben. Maar vandaag of eigenlijk nu, want misschien blijft het de rest van de dag wel niet, nu is het even heel groot. Nu huilt alles in mij, nu stromen de tranen over mijn wangen, nu doet mijn hart pijn, is mijn moederhart even leeg, stil en in de war. Het zoekt en kan niet vinden. Straks komt het weer tot rust. Dan weet mijn hart weer dat het goed is, dan snapt mijn hart het weer. Maar nu even niet....