Herinnering

Soms benoemt iemand een zwakheid van je met een dergelijke overredingskracht dat je er zelf in gaat geloven en je je daardoor kwetsbaar voelt.
Soms gaat iemand een wedstrijd met je aan en begint hij voortijdig te juichen en zijn eigen victorie te bejubelen waardoor je denkt dat jij de verliezer bent.
Soms trapt iemand met zoveel geweld en kabaal op je ziel dat je, overweldigd door het spektakel, er zelf van overtuigd bent dat je verpletterd bent.
Soms schudt en trekt iemand zo hard aan je basis onderwijl roepend dat die in zal storten dat je meent het te kunnen horen kraken, scheuren en breken.
Maar dat lijkt maar zo.
Het is geen zwakte, het is je kracht.
Die wedstrijd kent maar een deelnemer, strijdend tegen zichzelf.
Het spektakel was oorverdovend, maar kwam nooit zelfs maar in de buurt van je ziel.
En je basis. Ach, laat ze maar schudden, trekken, duwen, je fundament is onverwoestbaar. Laat ze de boel maar besmeuren en vervuilen. Het zal nooit hechten, nooit houvast vinden.
Maar soms vergeet je dat even...vandaar deze herinnering.