18 jaar

Mijn lieve kind,

18 jaar. Achttien jaar. ACHTTIEN jaar geleden zat je nog in mijn buik, was je nog helemaal van mij en leefde je nog. Je bestond, je was er. Jij was in mij. Ik kon je voelen. Je was er zo echt.

 Achttien jaar geleden, mijn meisje. In al die jaren voelde ik me niet zo sprakeloos, woordeloos als vandaag. Leeg. En het spijt me, sorry, liefje, maar ik voel me radeloos. Achttien jaar. Achttien jaar zonder jou. Ik wil wel schreeuwen; "Mijn kind, mijn kind!!!! Waar is mijn kind? Iemand! Geef mij mijn kind terug. Alsjeblieft. Waarom nou toch? Ze hoort bij mij. Ze is onderdeel van mij. Mijn hart, mijn ziel, mijn leven. Ze is mijn kind. MIJN kind. Ik mis haar al achttien jaar. Dat is zo lang. Het doet zo'n pijn. Het verscheurt. Het verplettert. Het verpulvert. Want ze hoort bij mij en ze is er niet.”
 Je bent er niet, liefje... Ja, nee, natuurlijk ben je dicht bij me, je zit in mijn hart, in mijn gedachten, je leeft in mijn fantasie en ja, dat troost heus wel, maar het is niet genoeg. Vandaag niet. Nu even niet. Ik wil je voelen, ruiken, horen, proeven, zien. Ik wil dat je bij me bent. Ik wil je kunnen bewonderen. Trots op je kunnen zijn. Zelfs boos op je kunnen zijn. Van je kunnen houden. Dat doe ik nu ook, och ja, mijn lieve kind, ik hou de hele wereld van je! Maar het is liefde die vervliegt want je kunt hem niet absorberen, opzuigen, inademen. Niet fysiek. Niet echt. Niet echt echt.
Je leeft in mij maar ik zou zo graag willen dat je met me leefde, naast me, voor me uit… Maar zo is het niet en dat valt me vandaag heel erg zwaar.

Nou ja, we weten allebei dat het vanavond beter gaat. Dat het moment komt dat je geboren werd, het moment dat we twee werden, het moment dat ik je los liet. Dan zucht ik diep en laat ik je weer gaan. In vrije vlucht. Met alle liefde die ik in me heb. Alle liefde die achttien jaar lang gegroeid is. Groter dan mijn hart, mijn liefje.

 Kus je je zusje en je broertje van me? Daar waar jullie samen zijn. Ja, je weet, ik denk jullie samen op een ongrijpbare plek, misschien tegen beter weten in, maar het is de enige manier, liefje.


Ja, ja, ik hou op. Genoeg. ik weet het.
Ik hou van jou, mijn lieve meisje.

 Kus van je mama.

 Oh en liefje, gefeliciteerd met je achttiende verjaardag.
 Kuskuskus

Liefde overwint alles

De zachte krachten zullen zeker winnen
in 't eind - dit hoor ik als een innig fluistren
in mij: zo 't zweeg zou alle licht verduistren
alle warmte zou verstarren van binnen.

De machten die de liefde nog omkluistren
zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen,
dan kan de grote zaligheid beginnen
die w'als onze harten aandachtig luistren

in alle tederheden ruisen horen
als in kleine schelpen de grote zee.
Liefde is de zin van 't leven der planeten,
en mense' en diere'. Er is niets wat kan storen
't stijgen tot haar. Dit is het zeekre weten:
naar volmaakte Liefde stijgt alles mee.

Henriette Roland Holst

Het is wat het is...

Wat het is

Het is onzin
zegt het verstand
Het is wat het is
zegt de liefde

Het is tegenslag
zegt de berekening
Het is alleen maar pijn
zegt de angst
Het is uitzichtloos
zegt het inzicht
Het is wat het is
zegt de liefde

Het is belachelijk
zegt de trots
Het is lichtzinnig
zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
zegt de ervaring
Het is wat het is
zegt de liefde

Erich Fried
(vertaling Geert van Istendael)

Herinnering

Soms benoemt iemand een zwakheid van je met een dergelijke overredingskracht dat je er zelf in gaat geloven en je je daardoor kwetsbaar voelt.
Soms gaat iemand een wedstrijd met je aan en begint hij voortijdig te juichen en zijn eigen victorie te bejubelen waardoor je denkt dat jij de verliezer bent.
Soms trapt iemand met zoveel geweld en kabaal op je ziel dat je, overweldigd door het spektakel, er zelf van overtuigd bent dat je verpletterd bent.
Soms schudt en trekt iemand zo hard aan je basis onderwijl roepend dat die in zal storten dat je meent het te kunnen horen kraken, scheuren en breken.
Maar dat lijkt maar zo.
Het is geen zwakte, het is je kracht.
Die wedstrijd kent maar een deelnemer, strijdend tegen zichzelf.
Het spektakel was oorverdovend, maar kwam nooit zelfs maar in de buurt van je ziel.
En je basis. Ach, laat ze maar schudden, trekken, duwen, je fundament is onverwoestbaar. Laat ze de boel maar besmeuren en vervuilen. Het zal nooit hechten, nooit houvast vinden.
Maar soms vergeet je dat even...vandaar deze herinnering.

Oneindigheid

Ik schreef dit aan iemand in het bijzonder, maar het sluit ook aan op wat ik gister schreef. Ik zou het nog uit kunnen breiden, want natuurlijk is het verhaal complexer dan dit, maar toch, dit is de essentie; Omarm het hele leven!

"Misschien moet je verdriet niet kwijt willen raken, maar moet je het zien als een klein puzzelstukje dat er ook bij hoort, een onderdeel van het grote geheel. Dat kleine donkere stukje laat het lichte stukje ernaast extra stralen.
Je moet het laten zijn wat het is, niet groter maken, niet kleiner maken, die puzzel past namelijk, ieder stukje heeft een eigen plekje, een eigen unieke vorm en een eigen functie in het grote geheel.
Soms moet je even stil staan om alles te kunnen overzien, ook dat heeft nut. Op dat soort momenten moet je jezelf niet dwingen verder te gaan noch moet je dat ambiëren. Dat doe je pas als je je blind staart op de stukjes. Dan zoek je even afleiding en je zult zien, als je dan terugkomt, zie je opeens ergens in de berg puzzelstukjes een stukje liggen dat je daarvoor over het hoofd had gezien. Of je ziet opeens hoe dat ene donkere stukje de andere stukjes met elkaar verbindt. Het plaatje wordt dan duidelijk. Opeens zijn het geen losse stukjes meer, maar is het één geheel.
Verdriet maakt bang omdat het oneindig lijkt te zijn en volgens mij is het dat ook. Maar dat is juist mooi en zeker niet angstaanjagend. Net als liefde. Hij richt zich misschien niet eindeloos op hetzelfde onderwerp, maar zal wel eeuwig aanwezig zijn. Gelukkig maar. Daar moeten we ons juist voor openstellen. Het leren kennen van alle emoties die er zijn, ze (be)leven, dat geeft ons leven kleur en diepte. Volgens mij is dat ook de natuur. En inderdaad, vroeg of laat; die troost!"