Het eerste dat ik mijn moeder vroeg toen ik na de geboorte van Quinten bijkwam uit de narcose was: "Hoeveel kan een mens verdragen?" Ik dacht dat ik de afgelopen jaren mijn portie wel gehad had. Het leven lachte me eindelijk toe. En toen greep dat wrede noodlot dat me al zo vaak te grazen had genomen, me weer bij mijn lurven. In eerste instantie dacht ik echt dat dit de druppel zou zijn. Al die jaren hiervoor was ik er in geslaagd om ondanks alles gelukkig te blijven. Maar nu dacht ik dat mijn veerkracht op zou zijn, dat Quinten verliezen me al mijn levensvreugd zou ontnemen.
Maar nee...Het antwoord op de vraag die ik mijn moeder toen stelde heb ik zelf gegeven. Een mens kan meer verdragen dan hij dromen kan! Ik heb mezelf weer uitgedeukt, gladgewreven en opgepoetst. Het gaat beter met me dan het in jaren met me is gegaan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten