Met heel veel bloed, zweet en tranen, maar ook met heel erg veel plezier heb ik de afgelopen jaren één keer in de drie maanden een column geschreven voor de nieuwsbrief van www.lieve-engeltjes.nl. Maar toen ik zwanger was van Quinten viel me dat zwaar. Ik vond het een klote idee om iedere keer weer over dode kinderen en verdriet te moeten schrijven terwijl hij springlevend en kerngezond in mijn buik zat. Daarnaast vond ik dat ik in herhaling begon te vervallen...iedere keer weer probeerde ik uit te dragen dat het leven verder gaat na het verlies van een kindje. Nu doe ik dat op een andere manier. Ik doe het door te stoppen met het schrijven van mijn column. Ik ga verder. Mijn verdriet zal er altijd blijven, maar op mijn manier. Het delen doe ik met mijn geliefden, door te praten, maar nog vaker in stilte. Als ik mijn liefje aankijk zie ik de vader van Quinten. In zijn ogen zie ik trots, blijdschap, verdriet en heel veel liefde. Maar misschien wel belangrijker, in zijn ogen zie ik onze zoon.
Zaterdag 20 september mocht ik het eerste exemplaar in ontvangst nemen van het boek "Geen blote voetjes in het zand" waarvoor ik het voorwoord schrijven mocht. Een mooiere afsluiting van mijn tijd bij Lieve Engeltjes kon ik me niet voorstellen.
Mijn laatste column:
http://lieve-engeltjes.nl/index.php?option=com_lenieuws&task=shownieuwsitem&Itemid=139&id=33
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten